Hello my love
دارم اینو گوش میدم چندمین بارشه که دارم گوش میدم و مثل همیشه دارم اشک میریزم تو کمد نشستم یعنی ذهنم تو کمد چوبی قهوه ای گوشه ی کارگاهه خودم پشت میز کارم دست چپم درد میکنه
تمام ساعد دست چپم و دنبالچه کمرم اولی احتمالا عصبیه دومی بسکه از ظهر بد نشستم رو صندلی .داره میگه جزیره داره سرد میشه باید بگم اینجا هم همینطور من با شلوارک نشستم و پاهام داره یخ میکنه ولی درد دستم از همه چی اذیت کننده تره .کلافه ام اجازه بده از پیشوند مزخرف ترین استفاده کنم و بدون اغراق بگم کلافه ترینم،شبیه نوجوونا شدم هر روز پیش میاد که با کسی گپی بزنم و حتی ممکنه بجایی برسه ولی بی حوصله م و معمولا همه ی گفت و گوها خراب میشن اصلا احساس میکنم ممکنه دیگه هیچ اتفاق عمیقی برام پیش نیاد .انگار خیلی بهم ریختم و دوست داشتنی نیستم و چی و چی و چی.
نمیدونم چی میخوام؟نمیدونم چرا حرف میزنم بنظر خودم حتما نباید بدونم یا منظوری داشته باشم چبدونم شبیه نوشتن شبیه همکلامی فقط که دو نفر تنها از چیزای روزمره بگن ولی خب گویا برای دیگران این نیست یا نمیخوان باشه .هر روز تقریبا یه چیزی پیدا میشه که اشکمو در بیاره و بهم ریخته تر اینکه هیچ کسی رو ندارم جدی میگم و باور کردنی نیست اینهمه شلوغی دوروبرم ولی هیچکسی نیست امروز همکارم که تقریبا روزی هشت ساعت باهمیم هم تیر خلاص دیگه ای بهم زد گفت حرف بزنیم تو بالکن نشستیم پتو بافتنی رو پیچیدم دورم از اینکه کسی بخواد باهام حرف جدی بزنه هم میترسم بهم گفت عوض شدی و احتمالا اگه سه سال پیش اینشکلی بود تو دایره دوستام نمیشدی خیلی منطقی حرف زدیم براش توضیح دادم تو دوره گذار بدی ام خودم میفهمم شبیه روباتی ام که باز شدم ریختم رو میز همه ی پیچ و مهره هام ولو اند بعضی چیزا رو دارم امتحان میکنم و قراره جمع و جور شم و بهت حق میدم که نباید تو این باز شدگی رو میدیدی و از همه فکرا و حرفا و معاشرتام باخبرت میکردم .خیلی سردم شد. اصلا از اینکه تو حال بدم بهمه حق میدم و توضیح میدم هم کلافه م .نمیشد یکی میومد آدمو بغل میکرد میبرد یجای آروم مثلا موها رو نوازش میکرد بعد میگفت یکم بخواب بیدار که بشی از پس همه چی برمیای کمتر نگران باش حتی نه اینکه اصلا نگران نباش اصلا نترس فقط اینکه یکم کمتر .چه بدونم نمیشد کسی بود برای محبت کردن و بغل کردن . آخرش داره میگه ناراحتم تنها از دست خودم و دارم دنبال تو میگردم یا کسی شبیه تو.
دارم اینو گوش میدم چندمین بارشه که دارم گوش میدم و مثل همیشه دارم اشک میریزم تو کمد نشستم یعنی ذهنم تو کمد چوبی قهوه ای گوشه ی کارگاهه خودم پشت میز کارم دست چپم درد میکنه
تمام ساعد دست چپم و دنبالچه کمرم اولی احتمالا عصبیه دومی بسکه از ظهر بد نشستم رو صندلی .داره میگه جزیره داره سرد میشه باید بگم اینجا هم همینطور من با شلوارک نشستم و پاهام داره یخ میکنه ولی درد دستم از همه چی اذیت کننده تره .کلافه ام اجازه بده از پیشوند مزخرف ترین استفاده کنم و بدون اغراق بگم کلافه ترینم،شبیه نوجوونا شدم هر روز پیش میاد که با کسی گپی بزنم و حتی ممکنه بجایی برسه ولی بی حوصله م و معمولا همه ی گفت و گوها خراب میشن اصلا احساس میکنم ممکنه دیگه هیچ اتفاق عمیقی برام پیش نیاد .انگار خیلی بهم ریختم و دوست داشتنی نیستم و چی و چی و چی.
نمیدونم چی میخوام؟نمیدونم چرا حرف میزنم بنظر خودم حتما نباید بدونم یا منظوری داشته باشم چبدونم شبیه نوشتن شبیه همکلامی فقط که دو نفر تنها از چیزای روزمره بگن ولی خب گویا برای دیگران این نیست یا نمیخوان باشه .هر روز تقریبا یه چیزی پیدا میشه که اشکمو در بیاره و بهم ریخته تر اینکه هیچ کسی رو ندارم جدی میگم و باور کردنی نیست اینهمه شلوغی دوروبرم ولی هیچکسی نیست امروز همکارم که تقریبا روزی هشت ساعت باهمیم هم تیر خلاص دیگه ای بهم زد گفت حرف بزنیم تو بالکن نشستیم پتو بافتنی رو پیچیدم دورم از اینکه کسی بخواد باهام حرف جدی بزنه هم میترسم بهم گفت عوض شدی و احتمالا اگه سه سال پیش اینشکلی بود تو دایره دوستام نمیشدی خیلی منطقی حرف زدیم براش توضیح دادم تو دوره گذار بدی ام خودم میفهمم شبیه روباتی ام که باز شدم ریختم رو میز همه ی پیچ و مهره هام ولو اند بعضی چیزا رو دارم امتحان میکنم و قراره جمع و جور شم و بهت حق میدم که نباید تو این باز شدگی رو میدیدی و از همه فکرا و حرفا و معاشرتام باخبرت میکردم .خیلی سردم شد. اصلا از اینکه تو حال بدم بهمه حق میدم و توضیح میدم هم کلافه م .نمیشد یکی میومد آدمو بغل میکرد میبرد یجای آروم مثلا موها رو نوازش میکرد بعد میگفت یکم بخواب بیدار که بشی از پس همه چی برمیای کمتر نگران باش حتی نه اینکه اصلا نگران نباش اصلا نترس فقط اینکه یکم کمتر .چه بدونم نمیشد کسی بود برای محبت کردن و بغل کردن . آخرش داره میگه ناراحتم تنها از دست خودم و دارم دنبال تو میگردم یا کسی شبیه تو.
Comments
Post a Comment